بر طالع من حـک شـده دیـوانـه بـودن           با عـقـل و جمع عـاقـلان بیگـانه بودن
قـسمت نـشـد که پـای تو آتش بـگـیـرم           توفیق می خواهد مـگـر پـروانه بودن؟

لـقـمـه دهـانـم مـی گـذاری و مـی ارزد           تــا بـه ابــد دلــدادۀ ایـن خــانـه بــودن
حـالا کـه تـو مـال مــنـی معــنـا نـدارد           دنـبـال مـال و شهـرت و کـاشانه بودن
مـن یـا کـریـمی گـرم ذکـر یـا کـریـمـم           سیـرم از این در بـنـد آب و دانه بـودن
اصلا معطل کن مرا که دلـنشـین است           چـشـم انـتـظـار روزی مـاهـانـه بـودن

امـشب بـه یـُمن مـقدم خـود ای نگـارم
اصلا مـرا گـردن بزن، حـرفـی نـدارم

تـو آمـدی مـعـنا بـبـخشـی لـفـظ یـل را           صید خودت کـردی امـام من غـزل را
تــو مـغــز بــادام رســول الله هــسـتـی           تـو آمدـی رونق دهی ضـرب المثل را
گـرم طـوافــت دیــده ام مــاه مــدیــنـه!           خورشید را زهره و ناهیـد و زحـل را
تـفـسـیـر کـن تــا قـسـمـتی شـام ابـد را           تعریف کن سربـسته هـم صبح ازل را
ای حـیـدر ثـانـی بـه تـیـغ تـو سپـردنـد           نــابـودی فـتــنـه گـر جـنـگ جـمـل را
هر که به تو ایمان ندارد در حضورش           بـایـد بـخـوانـم آیـۀ “ بَـل هُـم اَضَل “را
تـا پـای تو یـک روز خـونم را بریزند           دارم به لب “الموت احلی من عسل” را

یـک شـهـر مـشـتـاق رهـایی داری آقـا
قـطـعـا کـه یـک دنـیـا فـدایی داری آقا

از خـواب غـفلت شهر را بیدار کردی           وقتـی مسـیر عـشق را هـمـوار کـردی
مـن روزه را بـا یا حسن افـطار کـردم           بـا مـقدمت ایـن مـاه را پـربـار کـردی
بـا سـفره ای کـه در مـدینه پهن کردی           امـثـال حـاتـم را دگــر بـیـکـار کـردی
نــان شـبــت را بـه گـدای شـهـر دادی           مـانـنـد زهــرا مــادرت رفـتـار کـردی
دار و نـدار زنـدگـی ات را سـه دفـعــه           بـا شــوق در راه خــدا ایـثــار کــردی
تـو مـرتـضـای دومـی در زهـد و تقوا           هـر روز را بـا نـان جو افـطار کردی
در را کـه بـه روی فـقـیـرانـت نـبستی           با روی بـاز از سائل ات دیـدار کـردی
جیب مرا پُر کردی از درهم نه یکـبار           این لطف را در حق من تکـرار کردی

از ایـن هـمـه الـطـاف تـو مـمـنونـم آقـا
مــن آبـرویــم را بــه تـو مـدیـونــم آقـا

بـا هـر نـگـاه از آجـر مـا نـان بـسازی           در کوچۀ خود خـیـمة الاحسان بـسازی
آن قـدر می بخـشی که بـا دست کریمت           از سـائل درمـانـده یک سلطان بسازی
تو کـعـبـۀ لـطـفـی اگـر خـلوت بـمـانی           با دست پُر مهر خودت مهمان بسـازی
کافی ست که از خانه پا بیرون گذاری           از خاک کوچه لؤلؤ و مرجـان بسازی
دور از تصور نیست آقاجـان شـبی هم           از مـن فـؤاد و دعبل و عـمـان بسازی
تـرفـند تو ایـن اسـت کـه ساکـت بمانی           تـا بـا هـنرمندیِّ خـود جـریان بـسازی
تـو مهـربـانـی را بـیـامـوزی بـه عـالـم           بـا طـعـنـه و دشـنام ایـن و آن بـسازی
کـم مـانـده کـه با یـک نگاه فوق العاده           از مـرد شـامی مـیـثم و سـلمان بسازی

سلمان که “منّا”شد رها از هرچه “من”شد
یک پنجم از عـمرش را عبدالحسن شد

ای آسـمـانــی رزق امــروز زمـیــنـی           مــثـل عـلی دســت خـدا در آســتـیـنـی
عباس، عـلی اکـبر، محمد، عـون، قاسم           الـحـق و الانـصـاف لـشـگـر آفـریـنـی
هرکه ذلیل ت خوانده بی شک خود ذلیل است           مـولا عـزیــزی و مُـعِـزُّ الـمُـؤمِـنـیـنـی
من کـه زبـانـم بـنـد آمـد از شـکـوهـت           حـرفـی بـزن بـا مـن بـه لحـن دلنشینی
من که خبر دارم دو دفعه صبح و مغرب           نـزد جـزامـی هـای شـهـرت می نـشینی
مـن بـه تو رو می آورم فردای مـحشر           تو بهـتـرین مـصداق از حـبل الـمتـیـنی
یـکـبـار از نـزد تـو نـاراضـی نـرفـتـم           از بـسـکـه آقـا مـهـربـان و نـکـته بینی

عـبـد تـو هـسـتـم بـیــم فـردایـی نـدارم
مـن کـه بـه خـوبـیِّ تــو آقـایـی نــدارم

از تو نوشتن از تو گفتن کار من نیست           بدبخت هرکس که برایت سینه زن نیست
صبر و سکوت و صلح ات آقا مصلحت بود           ورنه شبیه تو کسی که صف شکن نیست
بـایـد زره بـر تـن کـنـی وقـت نـمازت           این دشمن بزدل حریف تن به تن نیست
قـافیـه ام تـکـراری اسـت امـا می ارزد           اصلا کسی بـه خوبی آقـای من نیسـت
“أین الحسن “سر میدهد خاک یـمن هم           ایـن ناله های آتـشین که از قرن نیست
بـا نـام تـو روحـانی ایـنجا جلوه کردند           هرکس که نامش شد حـسن حتماً حسن نیست

بـشکن تـمام قـفـل هـا را ناز شصـتـت
داری کـلـیـد بـاب جنّت را بـه دسـتـت